გუშინ ჩემს ფანჯარასთან გოგონამ ჩაიარათითქოს გულში შეირხა ატმის ტოტი ბრიალა.
იმას ჰგავდა, სულ იმას…(ღმერთო რა გამიხარდა!)
მე რომ პატარობაში შეშლილივით მიყვარდა.
გულო, რისა გრცხვენია, შე სულელო, შე გლახა,
განა არ გიხარია იმ ნაღვერდლის შენახვა?
სამარიდან წამოვდექ
თუ ცის გახსნა მეფონა?
დაკარგული სამოთხე დამიბრუნდა მეგონა.
ცაო ეს რა მიყავი
შენს მგალობელ მეგობარს,
ჩემი ბებერი თავი ბიჭუკელა მეგონა.
ო. იმ ციურ სასწაულს
ხვალ, ზეგა თუ გაისად,
თუკი ვერ შემახვედრებ, – დამასიზმრე მაინცა…
როცა ქუჩაში ერთად მოვდივართ,
შენი თვალების მზით ვარ შემცბარი,
მე გაზაფხული თავი მგონია
და შენი სახით მომყავს მერცხალი.
როცა მარტო ვარ – ღიმილით მოდის
ერთი,
მეორე,
მერე მესამე:
- მაშინ იმ გოგოს რომ მიჰყვებოდი,
გვითხარი, რატომ არ მოგვესალმე?!
გიტარა
კივის და ტკრციალებს… კივის და ისევე
ტკრციალებს… გედივით იღერებს ყელს…
მუხლებზე ისვამენ…
კალთაში იწვენენ…
უბეში უყოფონ ხელს!…
. . .
კივის და ტკრციალებს…
***
ვინა თქვა ჩვენზე ვიწროდ არიან,
ერთი ოთახის ამარა დავრჩით.
ჩვენს სახლს, ძვირფასო, სამი კარი აქვს,
სამი ფანჯარა:
მე,
შენ და ბავშვი.
მე, შენ და ბავშვი ოქროს სიზმრებად
და ოცნებებად დავიხარჯებით,
ჩვენ გავმრავლდებით და გავიზრდებით,
მოემატება სახლს კარ-ფანჯრებიც…
კარს სახელურად სტუმრის ხელი აქვს,
პატიოსნება ურდულად ადევს
და ჩვენ სუფრაზე თუ გვიმღერია,
მეზობლის ბანიც ასულა ცამდე.
ვინა თქვა ჩვენზე ვიწროს არიან,
ერთი ოთახის ამარა დავრჩით.
ჩვენს სახლს ძვირფასო სამი კარი აქვს,
სამი ფანჯარა:
მე,
შენ და ბავშვი.
No comments:
Post a Comment